-
1 graniczyć
graniczyć [graɲiʧ̑ɨʨ̑]vi1) ( mieć wspólną granicę)\graniczyć z czymś an etw +akk grenzen\graniczyć z cudem an [ein] Wunder grenzen [ lub erinnern]
См. также в других словарях:
graniczyć — ndk VIb, graniczyćczę, graniczyćczysz, graniczyćicz, graniczyćył 1. «przylegać do czegoś terytorialnie, mieć wspólną granicę» Polska graniczy od południa z Czechami i Słowacją. Ogród graniczył z podwórzem. Pole graniczyło z lasem i rzeką.… … Słownik języka polskiego
graniczyć — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. ndk VIIa, graniczyćczę, graniczyćczy {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} o jakimś obszarze, terytorium: przylegać do czegoś, mieć wspólną granicę; sąsiadować : {{/stl 7}}{{stl 10}}Graniczyć z… … Langenscheidt Polski wyjaśnień
przylegać — {{/stl 13}}{{stl 8}}cz. 3. os ndk VIIIa, przylegaća, przylegaćają {{/stl 8}}{{stl 20}} {{/stl 20}}{{stl 12}}1. {{/stl 12}}{{stl 7}} stykać się ze sobą, być dopasowanym, dotykać do czegoś, opinać coś : {{/stl 7}}{{stl 10}}Bandaż mocno przylegał do … Langenscheidt Polski wyjaśnień